Het kan wel eens eigenaardig toegaan bij het aantreffen van een zeldzame plant in de natuur. Van de meeste planten dragen we een beeld in onze herinnering mee, een herinnering die onbewust kan zijn en op een gegeven ogenblik voor de geest komt bij het zien van een exemplaar. En ook weer zo wonderlijk: dit zien kan zelfs een zijdelings in het oogvallen zijn. Het is daarbij als wordt onze aandacht er gewoon naar toe getrokken, zoals dit ook kan voorkomen bij het overvliegen van een vlucht vogels.
Zo gebeurde het me, in mei jl. door de Beatrixlaan in de Kralinger Hout fietsend, dat ik ineens een groep grote stinkzwammen (Phallus impudicus) meende te zien staan. We kennen het beeld van deze paddestoel goed: een gaasachtige lange en bolle witte stengel, de "hoed" als een stengeltop verdikking met olijfgroenig gelei omgeven. De hoed grover van maas dan die van de steel en een geur: ho maar !
Al fietsende ging het door mij heen dat er toch iets eigenaardigs was met die vermeende Stinkzwammen. De steel was namelijk niet wit maar geelbruinig en de hoed veel kleiner dan bij de grote Stinkzwam en zij deed meer denken aan die van een Morielje.
Dus terug naar de plek en de paddestoelen nader bekeken. Het bevreemdde al direct dat zij niet "geurden". Voorts bleek dat de steel niet gaasachtig was maar wasachtig vlezig en voorzien van een aantal lengteribben met tussenschotjes. Ja, zij deed meer denken aan een morielje, maar die lange steel deed niet zo morielje-achtig aan. Thuis opgezocht bleek er inderdaad sprake te zijn van een Morielje en wel van de zgn. Kapjesmorielje, die een afwijkend lange steel heeft. (Het zo vroeg verschijnen van het vruchtlichaam ligt voor de Morielje ook eerder voor de hand dan voor de Stinkzwammen).
Er stond een twintigtal exemplaren. Zij zullen hun sporen inmiddels aan de bodem hebben toevertrouwd en we hopen deze zeldzame soort nog eens terug te zien in het komende voorjaar.